به گزارش ذاکرنیوز /نیوشا روزبان: الهام حسین‌زاده رییس انجمن فیلم کوتاه ایران (ایسفا) به بهانه دیدار با محمد خزاعی رییس سازمان سینمایی، مهمان خبرگزاری مهر شد تا نه تنها درباره مواردی که در این دیدار درباره فیلم کوتاه مطرح شده بود صحبت کند، بلکه از مسائل و مشکلات سینمای کوتاه صحبت کرد، مصائبی که شامل تولید، بودجه، اکران‌های داخلی و خارجی، حضور در جشنواره‌های بین‌المللی، مشکلات معیشتی، حمایت نکردن صدا و سیما از فیلم کوتاه و پیشنهاد مشارکت به نهادها و سازمان‌های مختلف بود.
بخش دوم و پایانی این گفتگو را در ادامه می‌خوانید؛
* در دیدار با رییس سازمان سینمایی علاوه بر مواردی که باید درباره جشنواره فیلم فجر و جایگاه فیلم کوتاه یادآور می‌شدید، به بحث تولید و مشکلاتی آن در سینمای کوتاه هم اشاره کردید؟
بله، در واقع یکی از مشکلاتی که این روزها فیلمسازان کوتاه با آن مواجه هستند، مساله تولید است، متاسفانه مدتی است که منابع مالی انجمن سینمای جوان تامین نشده است و همین مساله سبب شده تا معوقات بچه‌ها باقی مانده و مشکلاتی را برای فیلمسازان بوجود آورد، به همین دلیل درخواست داده‌ایم که هرچه سریع‌تر بخش تولید فعال شده و پیش از قبل این بخش جدی گرفته شود. بحث بودجه در حوزه فیلم کوتاه نیز از مواردی است که باید به آن اشاره شود و پیش از این نیز در جلسه‌ای که با آقای صادق موسوی مدیرعامل پیشین انجمن سینمای جوان داشتیم تاکید کردیم که بودجه اختصاص داده شده به مجموع تولیدات فیلم کوتاه، به اندازه یک یا دو فیلم سینمایی است که هیچ اتفاقی هم برای آن رخ نمی‌دهد.
* بودجه دولتی که برای تولید فیلم کوتاه اختصاص داده می‌شود همچنان به طور کامل در اختیار انجمن سینمای جوانان به عنوان متولی تولید در این بخش، قرار می‌گیرد؟
در حال حاضر اصل بودجه تولید در حوزه فیلم کوتاه که توسط سازمان سینمایی تامین می‌شود به انجمن فیلم کوتاه انتقال پیدا می‌کند و عملاً بحث تولید در دستان این انجمن است. البته بخش خصوصی نیز مدتی است که فعال شده است و من از فیلمسازان کوتاه خواهش می‌کنم که حضور بخش خصوصی را در این حوزه بیشتر جدی بگیرند. معتقدم بخش خصوصی نیز می‌تواند با حضور در این عرصه شرایط مناسبی را برای تولید فیلم کوتاه فراهم کند.
تاکید می‌کنم در جلسه‌ای که با آقای خزاعی رییس سازمان سینمایی و مهدی آذرپندار سرپرست انجمن سینمای جوانان داشتیم درخواست کردیم که بودجه تولید برای فیلم کوتاه را به صورت چشمگیری افزایش دهند، البته سازمان سینمایی نیز نسبت به این مساله نظر مثبت داشت و امیدوارم این اتفاق رخ دهد. در جلسه‌ای که با سازمان سینمایی داشتیم پیشنهادی دادیم که در دولت گذشته متاسفانه مورد توجه قرار نگرفت. در واقع در دولت گذشته یک سری شعارها طراحی شده بود که تا امروز هم متوجه نشدیم که این شعارها چه نسبتی با فیلم کوتاه دارد، از جمله این شعارها می‌توان به افزایش سرمایه انسانی، تزریق امید و نشاط، تحکیم خانواده و … اشاره کرد، شعارهایی که هیچ نسبتی با فیلم کوتاه نداشت.
ایجاد جهت و موضوع برای تولید در حوزه فیلم کوتاه بسیار زیانبار است و باید درباره آن تجدیدنظر شود. اتفاق مثبتی که در فیلم کوتاه می‌تواند رخ دهد رویکرد سینمایی است، چرا که فیلم کوتاه جای جسارت، نوآوری و خلاقیت است و باید روی این مسائل تمرکز کرد، ما پیشنهاد داده‌ایم که اجازه داده شود تا فیلمسازان کوتاه بازیگوشی‌های خود را انجام دهند تا سینما نیز رونق پیدا کند. سینمای بلند ما این روزها دچار یک کسالت دیوانه‌وار شده و حتی من هم به عنوان فیلمساز رغبت نمی‌کنم که به سینما رفته و فیلم ببینم چرا که از این فضای یکنواخت با یک رئالیسم خفقان‌آور سینما خسته شده‌ام، این روزها هیچ جایگاهی برای سورئالیسم و فانتزی در سینمای ایران وجود ندارد. این در حالی است که فیلمساز کوتاه می‌تواند چنین آثاری را تولید کند. حتی در سینمای کوتاه می‌توان تمرین ژانر کرد، آیا این روزها در سینما شاهد ژانر هستیم؟ فیلمساز کوتاه با تولید آثار مختلف می‌تواند تمرین ژانر کند تا زمانی که وارد سینمای بلند می‌شود تجربه لازم را پیدا کند. اما کمبود بودجه در سینمای کوتاه مانع تولید چنین آثاری می‌شود، به همین دلیل به سازمان سینمایی پیشنهاد دادیم که بودجه لازم برای ژانر اختصاص دهند و اجازه دهند که چنین اتفاقی در سینمای کوتاه رخ دهد. متاسفانه مخاطب امروز به دلیل این همه یک نواختی با سینما قهر است و ترجیح می‌دهد در خانه بماند و مثلاً یک فیلم اکشن ببیند.
* یکی از مواردی که در دیده شدن فیلم‌های کوتاه بسیار اهمیت دارد، مساله پخش چه در داخل و چه در خارج از کشور است. این بخش تا چه اندازه در سینمای کوتاه مورد توجه قرار می‌گیرد؟
در واقع بحث پخش نیز از مواردی است که معمولاً با آن دچار مشکل هستیم. روند پخش برای فیلم کوتاه در ایران ناگهان شروع و در نهایت با حضور در یک جشنواره به پایان می‌رسد. واقعیت این است که فیلم یک صنعت بسیار گران است و تولید فیلم کوتاه نیز متاثر از فضای بسیار گران سینمای بدنه گران شده است. معتقدیم پخش حرفه‌ای یک فیلم می‌تواند به اقتصاد آن کمک کند و هم باعث افزایش رضایت فیلمسازان شود چرا که در معرض دید مخاطب قرار گرفته و قضاوت می‌شوند. در این میان پخش بین‌الملل فیلم کوتاه بسیار ضعیف است به این معنا که نمی‌توان گفت در این حوزه چیزی به اسم پخش بین‌الملل داریم، تاکید می‌کنم پخش بین‌المللی موفق نیاز به روابط و تجربه حضور در سطح بین‌المللی دارد که این اتفاق در حوزه فیلم کوتاه بسیار کم رخ می‌دهد. متاسفانه شرایط به گونه‌ای است که فیلمسازان ما مجبور هستند تا خودشان برای پخش بین‌الملل اقدام کنند که البته کار بسیار زمان بر و دردسرسازی برای فیلمساز است، در واقع از جمله موانعی که در این زمینه وجود دارد می‌توان به نبود امکان ترنسفر مالی اشاره کرد.
زمانی که حرف از کارگروه مشترک پیش می‌آید به این معنا است که بنشینیم و درباره همه این موارد صحبت کنیم و راهکارهای مناسبی در این زمینه پیدا کنیم. پخش داخلی فیلم کوتاه نیز از این مشکلات دور نیست، در واقع فیلم کوتاه یک سهم بسیار محدودی در گروه سینمای «هنر و تجربه» دارد که از آن نهایت استفاده را می‌کند.
زمانی که به عنوان هیات مدیره انجمن فیلم کوتاه فعالیت خود را آغاز کردیم پیشنهاد اکران فیلم‌های کوتاه را ارائه کردیم و در همین راستا قرار شد تا شورای صنفی اکران فیلم‌های کوتاه نیز تشکیل شود و براساس آن با سینماداران برای اکران فیلم‌های کوتاه وارد مذاکره شویم. حتی قرار بود تا مشوق‌هایی برای آنها درنظر گرفته شود تا این مشوق‌ها سبب شود تا تهیه‌کنندگان و سینماداران وارد روند پخش و تولید فیلم کوتاه شوند، متاسفانه قبل از اینکه این تصمیم‌ها اجرایی شود، کرونا در جامعه شیوع پیدا کرد و همین مساله شرایط سینما را به طور کامل تغییر داد. حالا هم که نزدیک به ۲۰۰ فیلم در نوبت اکران قرار دارد که بعید می‌دانم فرصت مناسبی برای اکران فیلم‌های کوتاه فراهم شود.
* به یاد دارم جدای اینکه فیلم‌های کوتاه به صورت گسترده در سینماها اکران شود، این پیشنهاد نیز مطرح بود که باکس‌هایی از فیلم کوتاه در نظر گرفته شود و قبل از نمایش فیلم‌های بلند سینمایی برای مخاطب به نمایش گذارند. که هر کدام از این روش‌ها به بهتر دیده شدن فیلم‌ها کمک می‌کرد.
بله دقیقاً، این مساله نیز توسط انجمن فیلم کوتاه در حال پیگیری بود که ناگهان شرایط تغییر کرد. البته یکی دیگر از روش‌های نمایش فیلم‌های کوتاه همکاری با پلتفرم‌ها است که این امر باید در شرایط فعلی مورد توجه قرار گیرد. در همین راستا سال گذشته با پلتفرم «وودیو» که فیلم‌های کوتاه را نمایش می‌دهد، همکاری خود را آغاز کردیم و امیدوارم شاهد همکاری پلتفرم‌های دیگر در این زمینه باشیم.
این اعتراض در دوره مدیریت قبلی سازمان سینمایی زمانی صورت گرفت که یک آقای اینفلوئنسر اینستاگرام که کلیپ‌هایی در حال رقص و پایکوپی از وی منتشرشده بود، پروانه ساخت سینمایی دریافت کرد. ما اعلام کردیم این درست نیست که از یک طرف برای بچه‌های «ایسفا» که حداقل ۴ فیلم کوتاه تولید کرده‌اند و رزومه بسیار قابل توجهی دارند، پروانه ساخت صادر نشود اما به یک اینفلوئنسر به این راحتی پروانه می‌دهید تلویزیون نیز که خود مساله کاملاً جداگانه‌ای است، در واقع نمی‌دانیم که چرا تلویزیون به عنوان رسانه ملی درهای خود را سال‌ها است که روی فیلم کوتاه بسته است و اصلاً دلیل این همه موضع‌گیری نسبت به فیلم کوتاه را نمی‌فهمیم. در حالی که تلویزیون یک مجموعه بسیار گسترده در حوزه پخش است و در حال حاضر کار آن به تکرار و تکرار و تکرار رسیده است، چرا تلویزیون سعی نمی‌کند که فضای تازه‌ای را برای آنتن فراهم کند؟ فیلم‌های کوتاه آثار بسیار خوب و حرفه‌ای هستند و مخاطبان خود را هم دارد. امیدوارم پیمان جبلی رییس جدید سازمان صدا و سیما که در اولین مصاحبه‌های خود گفته بود می‌خواهیم صدای کسانی باشیم که صدایشان به جایی نمی‌رسد، این را بداند که فیلمسازان فیلم کوتاه همان کسانی هستند که صدایشان به جایی نمی‌رسد، خواهش می‌کنم درهای صدا و سیما روی فیلم کوتاه باز شود و کمی سخت گیری ها نسبت به برخی از مسائل و خطر قرمزها کم شود تا اجازه نمایش این آثار در تلویزیون فراهم شود و یک منبع مالی مناسب برای این هنرمندان فراهم شود. بی شک فیلمسازان فیلم کوتاه دوست دارند آثارشان دیده شود و اگر این روند رخ ندهد این هنرمند است که صدمه می‌بیند.
* به هر حال تلویزیون چارچوب و سیاست‌های خود را دارد و خصوصیت اصلی فیلم کوتاه این است که در هیچ چارچوب و خط قرمزی قرار نگیرد، با تمام این شرایط آیا پیشنهاد برای مشارکت با صدا و سیما صورت گرفته است یا خیر؟
پیشنهادهایی در این زمینه ارائه شد و قرار شد تا مدیران دولتی سینمای ایران با مدیران صدا و سیما جلساتی داشته باشند. البته تلویزیون خود سیستم پیچیده و عجیب غریبی دارد که نمی‌توان پیش‌بینی کرد این جلسات به کجا می‌رسد. اما به هر حال نمی‌توان این راه را نرفت و مسیر آن را به دلیل سخت بودن و یا امکان ناپذیر بودن طی نکنیم. باید این راه باز شود تا بتوانیم فعالیت‌ها را در این زمینه گسترش دهیم. به هر حال نقطه نظرات مختلفی در زمینه همکاری با تلویزیون وجود دارد برخی از فیلمسازان علاقه مند به این همکاری و برخی دیگر هیچ علاقه‌ای ندارند، به همین دلیل ما به دنبال یک نگاه تکثرگرا هستیم و از این نگاه دوقطبی که در همه زمینه‌ها بوجود آمده به شدت بدمان می‌آید، به هر حال همه ما در کنار هم زندگی می‌کنیم و می‌توانیم با نگاه‌های مختلف برای یکدیگر احترام و فضا قائل شویم. اینکه فضا تنها در اختیار یک عده قدرتمند باشد بسیار بد است. تمام این موارد سبب می‌شود تا بسیاری از هنرمندان بخواهند از ایران مهاجرت کنند، اتفاقی که این روزها برای بسیاری از فیلمسازان کوتاه رخ می‌دهد.
* مساله فیلمنامه و معضلات مربوط به آن از جمله مواردی است که نه تنها سینمای بلند، بلکه سینمای کوتاه نیز درگیر آن است، چرا فیلمسازان کوتاه به سمت استفاده از فیلمنامه‌های اقتباسی نمی‌روند؟
بله همینطور است، فیلمنامه به خصوص در بخش اقتباس سینمای بلند و در کنار آن سینمای کوتاه نیز درگیر آن است. متاسفانه برخی از فیلمسازان سینمای بلند ما هنوز درام را نمی‌شناسند و این یک معضل بسیار مهم است. در جهان حرفه‌ای سینما بالای ۹۰ درصد فیلمنامه‌ها از اقتباس بهره می‌برند، سینمای هالیوود کاملاً مبتنی بر اقتباس است. چرا ما نباید از ظرفیت‌های ادبی خودمان و جهان استفاده کنیم؟ یکی از دلایل نزدیکی فیلمسازان به این فیلم‌های کسالت‌آور آپارتمانی کمبود بودجه است، اگر بودجه لازم در اختیار گذاشته شود دوربین از آپارتمان بلند می‌شود و به کوه و خیابان و جاده می‌رود.
* وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در بخشی از وظایفی که برای رییس سازمان سینمایی در نظر گرفته بود، تعیین ضوابط شرایط شرکت در جشنواره‌های سینمایی خارج از کشور اشاره کرده بود، با توجه به اینکه سهم سینمای کوتاه برای حضور در جشنواره‌های بین‌المللی زیاد است، آیا امکان تغییر سیاست‌ها برای حضور این آثار در سطح بین‌المللی وجود دارد؟
اگر قرار باشد چنین چارچوب و روندی برای حضورهای بین‌المللی رخ دهد، باید دوستان در سازمان سینمایی قبل از هر اقدامی با نمایندگان صنوف مشورت کنند تا چنین مسائلی تبدیل به یک چالش بیهوده نشود. مگر قرار است با حضور فیلم‌های ایرانی در جشنواره‌های خارجی چه اتفاقی رخ دهد؟ به همین دلیل باید درباره دیدگاه‌ها و سیاست‌های دولت صحبت شود تا بدانیم قرار است چه اتفاقی رخ دهد. البته چون تا امروز صحبتی در این باره نشده است نمی‌توانم نظر قطعی خود را بیان کنم اما اگر چنین مساله‌ای به صورت عمومی مطرح شود حتماً درباره آن صحبت خواهیم کرد. واقعاً امیدوارم اگر قرار باشد درباره چنین موضوعی تصمیم سازی شود قبل از آن با کارشناسان هر حوزه بحث شود.
* آیا چنین امکانی وجود دارد که برای حضور فیلم‌ها در جشنواره‌های بین‌المللی نیز موضوع‌های خاص در نظر بگیرند؟ مانند همان شعارهایی که برای تولید فیلم در سال‌های گذشته اعلام کرده بودند؟
از نظر من چنین امری شدنی نیست، ممکن است یک سیاست‌هایی را برای حضورهای بین‌المللی در نظر بگیرند اما این سیاست‌ها چه چالش‌هایی را در جامعه فیلمسازی ما ایجاد می‌کند؟ یک فیلمساز یک اثری را تولید کرده و می‌خواهد آن را در جشنواره‌های خارجی نمایش دهد، شاید بتوان در داخل کشور نظارت‌های سختی را برای تولیدات در نظر گرفت، اما برای حضورهای بین‌المللی می‌خواهید وارد جدال یا تفاهم شوید؟ یا وارد این بحث شویم که همه راضی باشند.
* مساله دیگری که در این زمینه وجود دارد، این است که به خصوص طی ۲ سال گذشته حضور آثار ایرانی در جشنواره‌های مختلف بین‌المللی افزایش پیدا کرده است، برخی از این جشنواره‌ها رویدادهای مهم بین‌المللی هستند و برخی دیگر تنها ۲ یا ۳ دوره از آن گذشته و معمولاً بسیار هم ناشناخته هستند. با توجه به اینکه پخش حرفه‌ای بین‌المللی در حوزه فیلم کوتاه وجود ندارد، آیا نباید جشنواره‌های معتبر بین‌المللی به فیلمسازان کوتاه معرفی شود تا به صورت حرفه‌ای در سطح بین‌المللی حضور پیدا کنند؟
انجمن فیلم کوتاه ایران، یک لیست از جشنواره‌های بین‌المللی که مورد تایید آکادمی انجمن است، منتشر کرده که در سایت موجود است که البته این را هم نمی‌توانیم بگوییم که این لیست صد در صد کامل است. در حال حاضر تعداد جشنواره‌های بین‌المللی بسیار زیاد است که نمی‌توان هیچ تعیین و تکلیفی را در این زمینه برای فیلمسازان در نظر گرفت. فضای مجازی خود جریان اطلاع رسانی را در جامعه افزایش داده است و در همین راستا بسیاری از افراد ادعاهایی دارند و برخی از رسانه‌های غیرحرفه‌ای و رسانه‌هایی که برای انتشار خبر پول دریافت می‌کنند، به این نوع از جشنواره‌هایی که غیر معتبر اعتبار می‌بخشند، فعالان حرفه‌ای به خوبی می‌دانند چه جشنواره‌هایی معتبر و چه جشنواره‌هایی معتبر نیستند اما افراد عادی نمی‌دانند که جشنواره‌ای از اعتبار برخوردار هست یا خیر. این فضای مغشوش متاسفانه در حوزه بین‌الملل وجود دارد و اینکه برای مدیریت آنچه کاری می‌توان کرد را نمی‌دانم چرا که از جمله کارهای بسیار سختی است که به همین راحتی‌ها شدنی نیست و باید جامعه فیلم کوتاه در این زمینه ورود پیدا کند. فیلمسازان کوتاه باید شاخک های حساسی داشته باشند و بهترین حضورها را رقم بزنند به همین دلیل ما نیاز به اتحاد و همراهی در این زمینه داریم.
* دلیل چنین تاکیدی از سوی برخی از فیلمسازان برای حضور در جشنواره‌هایی که معتبر نیستند و حتی اسمشان نیز شنیده نشده است، چیست؟ آیا جوایز نقدی می‌تواند از جمله دلایل این حضورها باشد؟
مساله این است که هنرمند تشنه دیده شدن است و دوست دارد که مطرح شود. گاهی این خواسته شکل صحیح و سالمی دارد و گاهی نیز شکل سالمی ندارد. حجم زیادی فیلم کوتاه تولید می‌شود که همه آنها نمی‌توانند در جشنواره‌های درجه یک شرکت کنند، با توجه به حجم تولید فیلم کوتاه در جهان، شاید یک سهمیه در یک جشنواره معتبر به ایران داده شود. به همین دلیل بسیاری از فیلمسازان به دنبال جشنواره‌های دیگری می‌گردند تا خواسته خود را در آن جشنواره تامین کنند. من قضاوتی در مورد درست و یا غلط بودن چنین حضورهایی نمی‌کنم چرا که در جایگاه آنها نیستم، به هر حال یک فیلمساز هزینه می‌کند یک فیلم تولید می‌کند و دوست دارد تا اثرش در جشنواره‌های مختلف دیده شود. تاکید می‌کنم اگر پخش مناسبی وجود داشت آنقدر عطش برای چنین حضورهایی وجود نداشت، اگر یک فیلم در تلویزیون، سینما و دیگر رسانه‌ها دیده شود، عطش دیده شدن کمتر می‌شود.
* پخش کنندگان بین‌المللی فعال در ایران که پخش فیلم‌های سینمایی را در خارج از کشور برعهده دارند، تا چه اندازه از فیلم‌های کوتاه حمایت می‌کنند؟
متاسفانه در حال حاضر چنین استقبالی از سوی شرکت‌های پخش بین‌المللی وجود ندارد، به عنوان مثال زمانی پخش کنندگان مطرح در حوزه فیلم کوتاه فعالیت می‌کردند اما الان چنین کاری نمی‌کنند، وقتی به یک پخش کننده مطرح سالی مثلاً ۲۰ فیلم سینمایی سپرده می‌شود آیا وقت این را دارد که روی فیلم کوتاه تمرکز کند؟ نه اصلاً چنین کاری نمی‌کند چرا که هیچ آورده اقتصادی برای آن پخش کننده ندارد.
در واقع فیلم کوتاه در جهان مدیوم پولسازی نیست به همین دلیل پخش‌کنندگان از این فیلم‌ها استقبال نمی‌کنند. البته باید این مساله را نیز به خاطر بسپاریم که تعداد پخش کنندگان بین‌المللی در کشور بسیار کم است و همین تعداد نیز ترجیح می‌دهند که در این زمینه ورود پیدا نکنند. مساله دیگر این است که شناخت‌ها در زمینه جشنواره‌های خارجی پایین است و به همین دلیل باید بحث‌های نظری انجام شود تا فیلمسازان به این نتیجه برسند که حضور در هر جشنواره خارجی به معنای کسب افتخار نیست.
* برگزاری دوره‌هایی که به فیلمسازان این آگاهی را بدهد که حضور در چه جشنواره‌هایی می‌تواند در کسب افتخارات بین‌المللی برای آثار موثر باشد، تا چه اندازه می‌تواند در آنالیز و شرکت در جشنواره‌ها تاثیرگذار باشد؟
فکر می‌کنم می‌توان چنین راهکاری را ارائه کرد، در واقع انجمن فیلم کوتاه می‌تواند افراد متخصص خود را در این زمینه معرفی کرده تا آگاهی لازم در بخش بین‌الملل را ارائه دهند. اما نباید این را فراموش کرد که کار پخش فیلم یک کار تمام وقت و حرفه‌ای است. مساله دیگر این است که برخی از فیلمسازان کوتاه اصلاً اعتقاد ندارند که یک جشنواره معتبر نیست. پس می‌توان گفت که بخشی از مساله آموزش و بخشی دیگر پذیرش است.
* بی شک ساخت فیلم کوتاه و کیفیت آن برای فیلمسازانی که می‌خواهند اولین پروانه ساخت خود را دریافت کنند بسیار مهم است، اما همین مساله سبب شده تا برخی از افراد که هیچ آشنایی با دنیای سینما ندارند با پرداخت دستمزدهایی به کارگردانان فیلم کوتاه و حتی سینمای بلند، صاحب آثاری شوند که خودشان نساخته‌اند، تا بتوانند به راحتی پروانه ساخت سینمایی بگیرند.
اتفاقاً در همین جلسه‌ای که با آقای خزاعی داشتیم این مساله نیز مطرح و مراتب نگرانی خود را ابراز کردیم. البته این مساله پیش از این به آقای انتظامی نیز منتقل شده بود. این اعتراض در دوره مدیریت قبلی سازمان سینمایی زمانی صورت گرفت که یک آقای اینفلوئنسر اینستاگرام که کلیپ‌هایی در حال رقص و پایکوپی از وی منتشر شده بود، پروانه ساخت سینمایی دریافت کرد. ما اعلام کردیم این درست نیست که از یک طرف برای بچه‌های «ایسفا» که حداقل ۴ فیلم کوتاه تولید کرده‌اند و رزومه بسیار قابل توجهی دارند، پروانه ساخت صادر نشود اما به یک اینفلوئنسر به این راحتی پروانه می‌دهید، مساله اصلی این است که سینمای امروز ما این روزها درگیر سرمایه‌سالاری است، کسی که پول می‌آورد همه درها روی او باز است، این افراد یک تهیه‌کننده صوری انتخاب کرده و به راحتی پروانه ساخت می‌گیرند و در نهایت یک مراسم اکران باشکوه برگزار کرده تا مخاطب جذب کنند.
اگر قرار است ساختارهای سینمایی درست شود باید روی ورود این گروه از افراد به سینما دقت شود، نه اینکه فیلمسازان کوتاه برای دریافت پروانه ساخت تا این اندازه دچار مشکل شوند این در حالی است که صحیح ترین و سالم‌ترین راه رسیدن به سینمای بلند، فیلم کوتاه است. وقتی چشم‌ها روی چنین مسائلی از جمله مواردی که شما نیز به آن اشاره کردید بسته می‌شود، حتماً یک مناسبات دیگری در جریان است. ما به عنوان صنف اعتراضات خود را در این زمینه به سازمان سینمایی اعلام کردیم و گفتیم در این بخش از بچه‌های صنف استفاده کنید، ما فیلمسازان کوتاه را به خوبی می‌شناسیم، مگر می‌شود یک دفعه فردی مثل قارچ سبز بشود و بگوید کارگردان فیلم کوتاه است؟ همه افراد در این حوزه سال‌ها کار کرده‌اند اما هنوز فرصت ساخت فیلم سینمایی پیدا نکرده‌اند. اگر مساله دریافت پول از سوی برخی کارگردانان حرفه‌ای برای ساخت فیلم کوتاه برای افراد تازه کار مورد توجه قرار نگیرد، به سینمای بلند و کوتاه لطمه وارد می‌شود و ما دربرابر این مساله ساکت نخواهیم ماند و اگر بدانیم این کارگردانان چه کسانی هستند حتماً با آن افراد برخورد می‌کنیم.
جامعه فیلمسازی باید به این مسائل واکنش نشان دهد، چرا که این افراد بدون هیچ دانش و تجربه‌ای وارد عرصه فیلمسازی و اکران می‌شوند و سطح سینمای ایران را سخیف و نازل می‌کنند به همین دلیل معتقدم باید انجمن فیلم کوتاه، کانون کارگردانان، سازمان سینمایی، خانه سینما و دیگر نهادها در این زمینه ورود پیدا کنند. تاکید می‌کنم ما نیز این مساله را تازه شنیده‌ایم و در حال پیگیری‌هایی برای مقابله با این اتفاق‌ها هستیم. مساله این است که در جهان آزاد حتی یک نانوا هم می‌تواند فیلم بسازد، کسی هم جلوی او را نمی‌گیرد، اما در ایران قوانین خاصی برای فیلمسازی وجود دارد زمانی که راه برای عده‌ای بسته است باید بدانیم که راه برای چه کسانی باز است. گاهی شده نام یک سری افراد را به عنوان کارگردان می‌شنویم که تا امروز حتی نمی‌دانستیم چنین افرادی به عنوان کارگردان حضور دارند.
* انجمن فیلم کوتاه ایران از جمله صنوفی است که ثبت وزارت کار شده است، این کار تا چه اندازه در معیشت و مساله دریافت بیمه بیکاری آنها موثر بوده است؟
فیلمسازان کوتاه همیشه با مشکلات معیشتی مواجه هستند که این مساله دلایل بسیاری دارد. اول اینکه جوان هستند، دوم اینکه در یکی از کم پول‌ساز ترین حرفه‌های سینمایی فعالیت می‌کنند در حالی که فیلمسازان کوتاه تیم امید سینمای ایران هستند. به همین دلیل ما به فیلمسازان کوتاه نیاز داریم. زمانی که در سراسر کشور زمینه آموزش فیلم کوتاه فراهم می‌شود باید به فکر تولید شغل برای آنها نیز باشیم. واقعیت این است که بحث معیشتی فیلمسازان کوتاه به خصوص طی ۲ سال گذشته نزدیک به فاجعه رسیده است و بسیاری از افراد در این حوزه دچار مضیقه مالی شده و مجبور به کوچ از تهران به حواشی شهر شده‌اند. نمی‌دانم دولت چه برنامه‌ای برای این گروه از هنرمندان دارد چرا که معیشت آنها کاملاً در خطر است. صنف ۲ سال است که ثبت وزارت کار شده است، اما وزارت کار تا امروز کاری برای ما نکرده است حتی بیمه بیکاری نیز برایمان در نظر گرفته نشده است. آن زمان یک تفاهم نامه‌ای بین وزارت ارشاد و وزارت کار امضا شد اما تنها در مرحله امضا باقی ماند، در آن جلسه حتی نفهمیدیم که متن توافقنامه چه چیز است؟ چرا برای حل مشکلات بیمه بیکاری هنرمندان از تجربه دیگران استفاده نمی‌کنند. از دولت می‌خواهیم که یک فکر درست درباره مشکلات موجود داشته باشد. از یک طرف می‌گویند جوان‌ها جوان‌ها، از طرف دیگر هیچ شغلی برای جوان‌ها وجود ندارد. پیشنهاد ما تولید کار با رقم‌های واقعی است، در این زمینه سازمان سینمایی پیشنهاد داد که بعضی از وزارتخانه‌ها و نهادها را در زمینه تولید فیلم کوتاه وارد بازی کنند، وزارتخانه‌هایی که در طول سال متریال های بیهوده تولید می‌کنند باید به سمت تولید فیلم کوتاه بروند. فیلمسازان کوتاه در حال حاضر به یک دیوار چین بسته‌ای خورده‌اند که در این میان هرکس صدای بلندتر و یا لابی بیشتری دارد می‌تواند بودجه بیشتری برای تولید داشته باشند.
منبع مهر
